Хэнд ч бүү итгэ!

Одоогоос арав гаруй жилийн өмнө би НҮБ-н төслөөр 25 телевизэд Залуус теле сэтгүүл гэх долоо хоногт нэг удаа, 30 минутын нэвтрүүлэг хийдэг байлаа.

Агуулга нь ХДХВ/ДОХ-н тухай юм.

Тэгсэн нэг удаа нэг жаахан охин утсаар яриад, би таны хийж бгаа нэвтрүүлэгт гардаг шиг ДОХ-той юм шиг байнаа, тантай уулзмаар байна гэдэг юм бна.

Гэртээ ч хонох нь цөөн завгүй ажилладаг байсан ч яагаад ч юм уулзмаар санагдаад уулзлаа.

Тэгсэн нэг жаахан охин бна. 18-тай гэнэ. Гудманд уулзаад хоёулаа нэг газар орлоо. Ороод суув уу үгүй юу уйлаад эхэллээ. 10 гаруй минут уйллаа. Би тэнэг хүн шиг дуугүй л хараад суулаа. Тэгж тэгж тайвшрав бололтой ярьлаа.

Товчлон хэлэхэд, 10 настайд нь амралтаар нь эмээ өвөө рүү нь хөдөө явуулж. Тэгсн шөнө хамаатных нь этгээд охиныг хүчиндэхийг “завджээ”. Охин яаж ч чадаагүй бна. Аравтай амьтан яах ч билээ. Тгд энэ тухайгаа хэнд ч хэлэлгүй 8 жил шаналж явсны эцэст надад ярьж.

Тэгхээр нь маргааш нь Бүлтэн эмчид аваачиж учрыг нь хэлээд, үзүүллээ. Бүх зүйл сайхан гэдгийг сонсоод охин их баярласан. Би ч бас.

Энд нэг зүйлийг хэлэх гэсэн юм. Охин үрсээ нүдний цөцгий мэт хайрла. Юун хөдөө өгч явуулах вэ. Яасан бөх зүрхэв. Нийт хүчингийн хэргийн дийлэнхийг ах дүү, хамаатан садан, ойр дотныхон, найз нөхөд нь үйлдсэн байдаг юм.

Тиймээс хэнд ч бүү итгэ!

Ariunbileg Oyunbilegt

2Comments

Add yours

+ Leave a Comment