Зохиолчийн ур чадварын тухай сүүлийн үед бас бус юм бодогдоод байдаг болсон шүү. Энэ нь явж явж онгодын тухай бодол болж хувирдаг. Зохиолчийн онгод бөөгийн онгод хоёр холбоотой ч юм шиг, тэс хөндлөн ч юм шиг. Соёо туужийг бичиж байхад гэр дээгүүр хөнгөн хөлтэй амьтан сүр сар хийж гүйгээд ямар нэг хүн гэрийн гаднаас дуудаад байсан нь бас бодогдоод л явдаг. Гарахаар мэдээж хэн ч юу ч байхгүй байх гэх мэт.
Нийгмийн сэтгэл зүйд бүрэлдээгүй байсан зүйл зохиолд бичигдчихээд тухайн үедээ хүмүүст загнуулж, зэмлүүлж явах нь ч байдаг. Гэтэл арав, хорин жилийн дараа мөнөөх үйл явдал амьдралд хэрэгжчих тохиолдол гарах л юм. Ингэхээр зохиолч муу ёрлосон нэр зүүдэг. Яг муу ёр уу аль эсвэл болох үйл явдал дохиогоо илгээснийг зохиолч хүлээж авсан уу бас л эргэлзээтэй асуулт. Ялангуяа Нацагдорж, Чойном, Намдагийн зохиолуудыг уншиж байхад ийм зүйл илэрхий мэдрэгдээд байдаг нь ямар учиртай юм бол. Гэтэл энэ тухай нарийвчилж үзсэн зүйл судалгааны эргэлтэнд ч, шүүмжүүдэд ч харагдахгүй байх шиг аль эсвэл олж уншиж чадахгүй байгаа юм болов уу.
+ There are no comments
Add yours